Έμειναν στο Κοτσέκι του Καραπάνου. Πολλοί πέθαναν από υποσιτισμό και από αρρώστιες.
«Αξέχαστος μου μένει ο χορός τους, που έκαμαν στην αυλή του Κοτσεκιού, ντυμένες παράξενες, για μας, τοπικές ενδυμασίες, με τα χέρια πλεγμένα στις πλάτες, με ένα πήδημα όλοι –άνδρες, γυναίκες– τραγουδώντας το τραγούδι «Βαϊούμ, ξανά Βάϊουμ και ματαξανά Βάϊουμ…που το συνόδευε κάποια μικρή λύρα που παιζόταν όρθια!» περιγράφει στο βιβλίο του «Το Κομπότι Άρτης» σελ. 101, ο Λ. Τατσιόπουλος.
Από τις αφηγήσεις του Γαβριήλ Χρ. Λεπενιώτη
"Τέλη Αυγούστου - Αρχές Σεπτεμβρίου 1922.
Δραματικές στιγμές, ο αγώνας χάθηκε απο λάθη με αποτέλεσμα να σπάσουν όλα τα μέτωπα της Ελληνικής Στρατιάς μετά απο σκληρές Μάχες στο Εσκί Σεχηρ, την Κουτάχεια και το Σαγγάριο. Τα αποτελέσματα γνωστά σε όλους, ο στρατός του Κεμάλ να κατασφάζει τους Έλληνες της Μικράς Ασίας και να παραδίδει στις φλόγες την Σμύρνη.
Οι μάχες των ημερών έριξαν το ηθικό μας με συνέπεια να μειωθεί η μαχητικότητα με αποτέλεσμα την πλήρη διάλυση του Στρατού μας.
Περιπλανιόμασταν μέσα στη νύχτα για να γυρίσουμε πίσω, ξαφνικά περικυκλωμένοι από παντού παραδοθήκαμε στους Τούρκους αμαχητί.
Οδηγηθήκαμε σε στρατόπεδα αιχμαλώτων ο ένας πίσω από τον άλλο και μετά από πολυήμερη πεζοπορία οι Τούρκοι μας μοίρασαν σε στρατόπεδα αιχμαλώτων.
Δεχθήκαμε πετροβολισμούς, άλλους μαχαιρώσανε, άλλοι εκτελέστηκαν μπροστά μας, εμένα με μαστίγωσαν ανελέητα.
Ο τύφος, η πνευμονία, τα τραύματα, οι κακουχίες και η δίψα, αιτία των όσων πέθαναν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων.
Νικηθήκαμε χωρίς καν να πολεμήσουμε ...... σκεφτόμασταν συνέχεια, δεν το χωρούσε ο νους .....
Οι Τούρκοι μεταχειρίστηκαν πάνω μας όλα τα μέσα, όχι μόνο να μας εξοντώσουν, αλλά να σκοτώσουν και την ψυχή μας.
Το δράμα τελείωσε με την ανταλλαγή του πληθυσμού και την παράδοσή μας στις Ελληνικές Αρχές.
Απο την Σμύρνη με καράβι μεταφερθήκαμε στον Πειραιά.
Εκεί φοβισμένοι και ταλαιπωρημένοι, οι γιατροί προσπαθούσαν να μας εμβολιάσουν αλλά μάταια, που να βρουν φλέβες, μπράτσα, στο λοιμοκαθαρτήριο που είχε στηθεί εκεί στον Πειραιά.
