Από νωρίτερα, έστειλε μια στρατιά με τον στρατηγό Κ. Σαπουντζάκη, για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Το 15ο Σύνταγμα έφθασε απ’ το Αιτωλικό στο Κομπότι. Η κήρυξη του πολέμου κατά της Τουρκίας έγινε στις 5 Οκτωβρίου 1912. Το Κομπότι και πάλι έγινε στρατόπεδο των Ελληνικών δυνάμεων. Κομποταίοι συνεισφέρουν και σ’ αυτόν τον πόλεμο. Είναι παραστατικές οι εικόνες απ’ τη ζωή τόσο των στρατοπεδευμένων στρατιωτών στο Κομπότι, όσο και των κατοίκων του χωριού, όπως μας τις περιγράφει στο έργο του «ΜΙΑ ΖΩΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ» ο Διον. Κόκκινος. «Αγρυπνούσαμε –διηγείται– τη νύχτα της 5ης Οκτωβρίου εξαπλωμένοι εις την ταράτσα ενός σπιτιού του Κομποτίου δυο αξιωματικοί και τρεις οπλίται, παρακολουθούντες τα τρέμοντα φώτα του, επί του υπερκειμένου λόφου (προφανώς του Αϊ- Λια), τοποθετημένου οπτικού τηλεγράφου…». Και το τηλεγράφημα για την πρώτη λαμπρή νίκη του στρατού μας κατέφθασε.
Στους αγώνες αυτούς του 1912-1913 που δεν ήταν, παρά συνέχεια των υψηλών κατορθωμάτων της ελληνικής φυλής, οι Κομποταίοι είτε σαν τακτικοί στρατιώτες, είτε σαν αντάρτες πολεμιστές, έδωσαν το παρόν τους, αγωνίσθηκαν.
Όπως οι: Α. Ι. Μαγκόνας, Κ. Α. Χαβέλας, Χ. Σ. Χρυσούλης κατά το 1912 και Σ. Π. Λαδικός, Α. Θ. Τριάντης κατά το 1913.
Άλλοι απ’ αυτούς επέζησαν και άλλοι θυσιάσθηκαν.
